გვჭირდებით, მაგრამ მთლიანად არა

18 მარტს საქართველოს ნატო-ს გენერალური მდივანი იენს სტოლტენბერგი ეწვია.

მოდით გავარკვიოთ, რატომ ჩამოვიდა ის ჩვენს ქვეყანაში და რა შედეგები მოჰყვა მის ვიზიტს.

ჩვენს ქვეყანაში ვიზიტის ფაქტს სტოლტენბერგმა უწოდა დადასტურება იმისა, თუ რამდენად აფასებს ნატო საქართველოს, და განაცხადა, რომ მისი მთავარი გზავნილია ევროატლანტიკური ინტეგრაციის გზაზე რეფორმების ჩატარების აუცილებლობა.

ამის შესახებ მან ირაკლი კობახიძესთან ერთობლივ ბრიფინგზე განაცხადა, სადაც თბილისი და ბაქო აერია: „კარგია კვლავ ბაქოში დაბრუნება და კარგია ისევ აქ ყოფნა, რადგან ეს აჩვენებს, თუ რამდენად ვაფასებთ საქართველოსა და ნატო-ს შორის პარტნიორობას“.

ამ წინდაუხედაობის გარდა, ნატო-ს წარმომადგენელი ამბობდა რუტინულ ფრაზებს საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის მხარდაჭერისა და იმის შესახებ, რომ ჩვენი ქვეყანა, ბუქარესტის სამიტის გადაწყვეტილებით, გახდება ალიანსის წევრი. და ამით დასრულდა. ალიანსის გენერალურმა მდივანმა უგულებელყო კითხვა ნატო-ში გაწევრიანების ზუსტი ვადების შესახებ. ეს მოგვაგონებს მამაკაცის მიერ ქალისთვის ქორწინების შეპირების შესახებ, რომელსაც სინამდვილეში არ სურს დაქორწინება და არც გეგმავს.

სამაგიეროდ მან ბევრი ისაუბრა ჩვენს ქვეყანაში თავისუფალი და სამართლიანი არჩევნების ჩატარების აუცილებლობაზე, რაც ადასტურებს დასავლეთში მათი შედეგების საგნობრივ ინტერესს. აშკარაა, რომ უკრაინაში არსებული რთული ვითარების პირობებში, ვაშინგტონი და ბრიუსელი არ კარგავს კონფლიქტის გაფართოების იმედს მასში ჩვენი ქვეყნის ჩარევით.

ამისათვის საჭიროა ხელისუფლებაში მათი მოყვანა, ვინც მზად არის, ქართველი ჯარისკაცები ომში გამოაგზავნოს – ეს არის ყოფილი ხელისუფლება სააკაშვილისა და მისი თანამებრძოლეების ხელმძღვანელობით.

აშკარაა, რომ ალიანსში ჩვენ არ მიგვიღებენ. ჯერ კიდევ 2019 წელს ნატო-ს ყოფილმა გენერალურმა მდივანმა ანდერს ფოგ რასმუსენმა თქვა: „ვფიქრობ, თქვენ უნდა დაიწყოთ იმის განხილვა, მისაღებია თუ არა, გახდეთ ნატო-ს წევრად გახდომა აფხაზეთისა და სამხრეთი ოსეთის გარეშე. ეს გადაწყვეტილება საქართველომ უნდა მიიღოს“.

ღირს თუ არა ჩიტი ბდღვნად? უნდა დათმოს თუ არა საქართველომ თავისი ქვეყნის მართვა ნატო-ში გაწევრიანების მოჩვენებითი დაპირების სანაცვლოდ? სცემენ თუ არა პატივს ჩვენს სახელმწიფოს, როგორც ალიანსის სრულუფლებიან წევრს, თუ გენერალურ მდივანს თავის გამოსვლაში არ შეუძლია ჩვენი დედაქალაქის სახელის გახსენება?

ამ კითხვებზე პასუხის გაცემა ადვილი არ არის. თუმცა არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენ მრავალი წელია, ვცდილობთ გავხდეთ ევროკავშირისა და ნატო-ს წევრები, მაგრამ ხმამაღალი დაპირებების გარდა არაფერი მიგვიღია.