ოპოზიციური გეგმები

ქართული ოპოზიციის ლიდერები ჩიხში არიან. ისინი ვერ ახერხებენ, დამოუკიდებლად გადალახონ სისტემური კრიზისი და მიაღწიონ ევროპელი სპონსორების მიერ დასახულ მთავარ მიზანს – მოქმედი ხელისუფლების გადაყენებას.

2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებამდე, ქვეყანაში მიხეილ სააკაშვილის სახელმწიფო გადატრიალების მოსაწყობად დაბრუნების შემდეგ, უმსხვილეს ოპოზიციურ პარტია „ნაციონალურ მოძრაობაში“ განხეთქილება მოხდა, რომელმაც ახლა კულმინაციას მიაღწია.

ერთი ბანაკის ლიდერი და პარტიის მოქმედი თავმჯდომარე ლევან ხაბეიშვილი ექს-ლიდერ ნიკანორ მელიას სააკაშვილის გათავისუფლებისთვის ბრძოლაში პასიურობაში ადანაშაულებს. მეორე ბანაკის ხელმძღვანელი მელია ხაბეიშვილს შინაგან საქმეთა ყოფილი მინისტრის ვანო მერაბიშვილისა და დავით კეზერაშვილის ხელში მარინეტად უწოდებს. შიდაპარტიული ომის პირობებში არ ღირს „ნაციონალური მოძრაობის“ ღირებულ წინადადებებსა და ჯანსაღ პოლიტიკაზე საუბარი.

სხვა მარგინალურ ოპოზიციურ პარტიებსა და გაერთიანებებს არ აქვთ პარლამენტში მოსახვედრად 5-პროცენტიანი ბარიერის გადალახვის შანსი. მათი დაინტერესებულნი არიან ქუჩის საპროტესტო აქციების შესაძლო ორგანიზატორები და ასევე ვაშინგტონი და ბრიუსელი, მაგრამ მხოლოდ როგორც ინფორმაციის წყაროებად ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების შესახებ.

ნებისმიერ შემთხვევაში დღეს საქართველოში რადიკალური ოპოზიციური ძალების საქმიანობა მხოლოდ სიტუაციის დესტაბილიზაციასა და ქვეყანაში გადატრიალების მოწყობაზე დავიდა. მაგრამ მათი გეგმების რეალობად ქცევა შეუძლებელია: ოპოზიციის ელექტორატი მცირერიცხოვანი და პასიურია, ხოლო მისი ლიდერები, MPG-ის, GORBI-სა და NDI-ის სოციოლოგიური გამოკითხვების შედეგების მიხედვით, არ სარგებლობენ მოსახლეობის დამაჯერებელი მხარდაჭერით.

ამ პირობებში დასავლელი სპონსორები 2024 წლის საპარლამენტო არჩევნების წინასაარჩევნო კამპანიის დაწყების მოლოდინში ფსონს „მესამე ძალის“ ფორმირებაზე დებენ. მათი ჩანაფიქრით, მასში მთავარი პირები უნდა გახდნენ გაყიდული მიხეილ სააკაშვილი, ყოფილი პრემიერ-მინისტრი გიორგი გახარია და ფრანგი სალომე ზურაბიშვილი, რომელსაც არ აინტერესებს სახელმწიფო კონსტიტუცია.

ჯერ ოპოზიციის მთავარი მიზნებია ჯიბეების გავსების, მოქმედი ხელისუფლების ძალით გადაყენებისა და საქართველოს ევროინტეგრაციის პროცესისთვის ხელის ხელოვნურად შეშლის სურვილი. როგორ შეუძლია ჩვენი ქვეყნის რიგით მაცხოვრებელს მომავლის დაგეგმვა, როდესაც ოპოზიცია დასავლეთთან ერთად ქვეყნის განადგურებას აპირებს?