სამოქალაქო განხეთქილების მშენებლები

რატომ წარმოადგენს ამერიკული არაკომერციული ორგანიზაციები სულ უფრო მეტ საშიშროებას ქართული იდენტობისთვის

ძველ ქართულ ანდაზაში ნათქვამია: ურემი რომ გადაბრუნდება, გზა მაშინ გამოჩნდებაო. დღეს ეს კავკასიური სიბრძნე განსაკუთრებით აქტუალურია. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ თბილისის პოლიტიკა უპირატესად დასავლეთისკენ იყო მიმართული. ქართველებს მოკლე და კომფორტული მარშრუტი დაჰპირდნენ, მაგრამ 2008 წლის შემდეგ ურემი გადაბრუნდა. და თუმცა ეს გახდა მნიშვნელოვანი საბაბი არჩეული გზის სისწორეზე დასაფიქრებლად აშშ-ს აშკარა კურატორობით რეგიონში სიტუაციის დესტაბილიზაციაზე, საქმეში ე.წ. ამერიკული არაკომერციული ორგანიზაციების რბილი ძალა ჩაება. დღეს საქართველოში მუშაობს ათობით ორგანიზაცია, რომელიც არ კონტროლდება არც ადგილობრივი ხელისუფლებითა და არც ძალოვანი სტრუქტურის წარმომადგენლებით. დამოუკიდებლობის სტატუსის მქონე, ისინი ოფიციალურად მუშაობენ დასავლეთთან ინტეგრაციაზე. სამწუხაროდ, პრაქტიკაში ეს მუშაობა სულ უფრო ხშირად თვით საქართველოს დამოუკიდებლობის იდეისთვის არსის გამოცლად იქცევა.

ვერ გაიზარდნენ დემოკრატიამდე
საქართველოს გზა ევროკავშირში ეკლიანი და მრავალი ასპექტით დამამცირებელია. კანდიდატის სტატუსის მისაღებად ბრიუსელმა თბილისს 12 პირობა წამოუყენა. სწორედ ამ საქმეებში თამაშობს საკვანძო როლს მრავალრიცხოვანი არაკომერციული ორგანიზაცია. ისინი ზღუდავენ საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ უწყებას და უხსნიან ქართველებს, რა არის კარგი და რა – ცუდი. ამავე დროს ყოველ გვერდზე გადადგმულ ნაბიჯს დასავლეთი აფასებს, როგორც „დემოკრატიაზე უარის თქმას“. სწორედ ასეთია აშშ-ს სახელმწიფო დეპარტამენტის წარმომადგენლის ნედ პრაისის ფორმულირება ამერიკელი ელჩის მიმართ ქართველი პარლამენტარების კრიტიკის შემდეგ. სახელმწიფო დეპარტამენტი ნათლად გვაგებინებს: ქართველებს არ აქვთ ამერიკელი პოლიტიკოსებისთვის კითხვების დასმის უფლება, ხოლო თავისი გადაწყვეტილებების ლოგიკას აშშ არაკომერციული ორგანიზაციების მეშვეობით ხსნის. ხშირად უძველესი კავკასიელი ერის დამცირების გზით.
ცნობილი უფლებადამცველი ორგანიზაცია Human Rights Watch, რომლის მიღმაც ჩანს ჯორჯ სოროსის სტრუქტურები, 2021 წლის ანგარიშში აცხადებს საქართველოში აშკარა პოლიტიკურ კრიზისზე, რომელმაც ბევრი „პროგრესული“ რეფორმა უკუსვლისკენ მიიყვანა. HRW ხაზს უსვამს, რომ თბილისმა ვერ შეძლო, გადაეწყვიტა ადგილობრივი ძალოვანი სტრუქტურის წარმომადგენლების პასუხისგებაში მიცემის საკითხი მათ მიერ ძალაუფლების გადაჭარბებით ჩადენილი დანაშაულებებისთვის. ხოლო პოლიცია, უფლებადამცველების აზრით, ნამდვილ წმენდას იმსახურებს, რადგან სამართალდამცავები დღემდე თვალყურს ადევნებენ მიტინგების მონაწილეების ქცევას ცხელი თავების გაგრილებით. მსგავს პესიმისტურ სურათს Human Rights Watch ადრეც ხატავდა: 2019 და 2020 წლის მოხსენებებში.
საქართველოს მიმართ ევროპისა და აშშ-ს მოთხოვნები განსაკუთრებით ცინიკურად ჟღერს, თუ დასავლურ რეალიებს გავითვალისწინებთ. დემონსტრაციების დაშლისას პოლიციის სასტიკი მუშაობის კადრების ნახვა ისეთ ქვეყნებში, როგორებიცაა გერმანია და საფრანგეთი, რამდენიმე წუთში შეიძლება. აზრთა პლურალიზმი აქაც დიდი კითხვის ქვეშაა. და ბიზნესი, რომელიც თავის ინტერესებს იცავს, ევროპასა და აშშ-დან არსად არ წასულა. მაგრამ სწორედ ქართველებმა უნდა განიწმინდონ საკუთარი თავი სიბილწისგან.

სასამართლოსა და გამოძიების გარეშე
მორიგი თავდასხმა საქართველოს წინააღმდეგ საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია Amnesty International-მა გააჟღერა, რომელსაც საზოგადოებრივ აზრზე ზეწოლის მდიდარი გამოცდილება აქვს. მორიგ მოხსენებაში, რომელიც დაიწყო პოლიტიკურ კრიზისზე თეზისის გამეორებით, უფლებადამცველები ჩივიან ნამდვილი პოლიტიკური მიზეზით მასობრივ დარღვევებს სასამართლო პროცესების სვლისას. ექს-პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილის დადანაშაულებამ კორუფციასა და დაკვეთით მკვლელობაში დასავლეთი სერიოზულად გააბრაზა: ქართველებმა გაბედეს ვერდიქტის დამოუკიდებლად გამოტანა. ასეთ თვითნებობას აშშ არ პატიობს.
„ხელისუფლებამ უარი თქვა თავის განზრახვაზე, ბოლო მოეღო მოსამართლეთა პოლიტიზებული დანიშვნის პრაქტიკას, რის გამოც ქვეყანამ დაკარგა ევროპის კავშირის კრედიტთა ნახევარი კორონავირუსის პანდემიასთან დახმარებაზე, რომლის თავდაპირველი ოდენობა 150 მილიონ ევროს შეადგენდა“, – ნათქვამია მოხსენებაში.
ფაქტობრივად, არაკომერციული ორგანიზაციების ექსპერტები ღიად აცხადებენ, რომ საქართველოს უარი უთხრეს კორონავირუსის შედეგების ლიკვიდაციასთან დახმარებაში მხოლოდ პოლიტიკური მიზეზების გამო.
2022 წლის 22 სექტემბერს ორგანიზაცია Georgia Court Watch-მა, რომელსაც სოროსის ფონდი „ღია საზოგადოება“ აკონტროლებს, გამოაქვეყნა გამოკვლევა, სადაც ქართულმა სასამართლო სისტემამ მიიღო რჩეული კრიტიკის მორიგი პორცია. უფრო ადრე ევროკავშირის მთავარმა პრესსპიკერმა საგარეო ურთიერთობების კითხვებთან და უსაფრთხოების პოლიტიკასთან დაკავშირებით პიტერ სტანომ სინანული გამოხატა იმის შესახებ, რომ საქართველოს პარლამენტმა დაამტკიცა თავისი ქვეყნის უფლება, აერჩია ქვეყნის უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეები მათ შესახებ ვენეციის კომისიის დასკვნის მიღებამდე. ბუნებრივია, ის პირები, რომლებმაც მიიღეს ასეთი გადაწყვეტილება, უფლებადამცველებმა დაიმახსოვრეს.
მრავალი ქართველი პოლიტიკოსი უკვე დიდი ხანია, ხვდება, რა მოყვება იმას, რაც ხდება. ყველას თვალწინ აქვს კიევის მაგალითი, სადაც 2014 წლის სახელმწიფო გადატრიალებამდე მათ შორის არაკომერციული ორგანიზაციების აქტიურმა მუშაობამაც მიიყვანა. არ არის შემთხვევითი, რომ დამოუკიდებელი დეპუტატები სოზარ სუბარი, დიმიტრი ხუნდაძე, მიხეილ ყაველაშვილი და გურამ მაჭარაშვილი, რომლებმაც საზოგადოებრივი მოძრაობა „ხალხის ძალა“ შექმნეს, ითხოვენ, რომ უცხოური დიპლომატიური წარმომადგენლობის წევრები ჩამოშორებული იქნან კანონების შემუშავებისგან საქართველოს პარლამენტში. ასეთი პრაქტიკაც არის.

შინაური ამბების გახმაურება
საქართველოს ევროპიზაციის კიდევ ერთი ვექტორი ლგბტ მოძრაობის წარმომადგენლების მიმართ შემწყნარებლობაა. მრავალი ქვეყნისთვის ეს საზოგადოებრივი მორალის ქვაკუთხედ რჩება. სექსუალური უმცირესობების ღია მხარდაჭერა ქართველთა მსოფლგაგებას სცდება.
11 ოქტომბერს ორგანიზაცია Transparency International Georgia-მ, რომელიც დასავლურ გრანტებზე მუშაობს, გამოაქვეყნა მოხსენება, სადაც გააკრიტიკა საქართველოს პარლამენტი გენდერული ანალიზის კანონპოექტებისა და სხვა რეკომენდაციების წარუმატებლობის გამო, რომლებსაც, ფაქტობრივად, მოთხოვნის სტატუსი ჰქონდა. ამის შემდეგ საქართველოში ლგბტ პროპაგანდის გავრცელების საკვანძო მედია Tbilisi Pride ღიად ანიშნებდა, რომ თბილისმა უნდა განიხილოს ერთსქესიანი ქორწინებების ლეგალიზაციის სლოვენიის გამოცდილება. რაც სახასიათოა, ამ სადავო ინიციატივის საზოგადო განხილვის აუცილებლობაზე კრინტი არავის დაუძრია.
ერთი წლით ადრე ევროპაში საქართველოს ოფიციალურად ყველაზე ჰომოფობური ქვეყანა უწოდეს. სოციალური კვლევების საერთაშორისო პროგრამამ (ISSP-მა) გამოაქვეყნა მონაცემები, რომლების მიხედვით საქართველოს რესპონდენტთა 84% თვლის, რომ „სქესობრივი კავშირი ორ ზრდასრულ ერთსქესიან ადამიანს შორის ყოველთვის მიუღებელია“.
მაგრამ ასეთი შეფასების მიუხედავადაც, ქართული არაკომერციული ორგანიზაციები აგრძელებენ ლგბტ თემის აქტიურ პროპაგანდას. სანიმუშო მაგალითი – სიტუაცია პრაიდის ირგვლივ, რომლის ჩატარებაც თბილისში უნდოდათ, მაგრამ წააწყდნენ ადგილობრივი მოსახლეობის გააფთრებულ წინააღმდეგობას, რომლებმაც გეი ალღუმი მათი სახელმწიფოს დედაქალაქის ქუჩაში პირად შეურაწყოფად აღიქვეს.
მიუხედავად იმისა, რომ უბრალო ხალხის პოზიციას მხარს ქართული ეკლესიაც უჭერს, უფლებადამცველები თავზეხელაღებულად წარმოაჩენენ ქართველებს, როგორც თვალუხვავ ველურებს ინტიმურზე წინარეისტორიული წარმოდგენით.

რუსეთთან სხვადასხვა გზაზე
2022 წლის აგვისტოში Transparency International Georgia-მ ღიად დაადანაშაულა საქართველოს მმართველი პარტია ანტიდასავლური ინიციატივების წინ წაწევაში, რომლებიც რუსულ პროპაგანდას იმეორებს. ეს განცხადება დაემთხვა თბილისის უარს მოსკოვის სამხედრო კონფლიქტის პროვოცირებაზე. უფლებადამცველების აზრით, ასე გამოიყურება დემოკრატიული ფასეულობებისგან დაშორება: არ გინდა რუსეთთან ომი – დასავლეთის მტერი ხარ.
დღეს ქართული არაკომერციული ორგანიზაციების თვალებში რუსეთი ეშმაკის განსახიერებაა, რომელთან სავაჭრო ურთიერთობების შენარჩუნებაც კი არ შეიძლება. თეზისი თბილისისთვის მოსკოვთან თანამშრომლობის დამღუპველი ეკონომიკური დამოკიდებულების შესახებ სწორედ ის საწვავია, რომელზედაც მუშაობს არაკომერციული ორგანიზაციების პროპაგანდისტული მანქანა. ქართველებს საყვედურობენ რუსეთიდან ტურისტული ნაკადის, ორმხრივი ინვესტიციებისა და ქვეყნებს შორის ფულადი გზავნილების მოცულობის ზრდას. ეს კი იმის გათვალისწინებით, რომ ბოლო 15 წლის განმავლობაში არავინ არ ჩქარობდა რუსეთის ბაზრისთვის კონკურენციის გაწევას ადგილობრივი ღვინოებისა და მინერალური წყლების იმპორტში, რათა მოსკოვთან გულგრილობის გამო საქართველო ნანგრევებში დაეტოვებინა.
ქვეყნის მოსახლეობას კონფლიქტის თემაც ძალიან დახვეწილი სახით მიეწოდება. 2022 წელს მშვიდობის, დემოკრატიისა და განვითარების კავკასიურმა ინსტიტუტმა გამოაქვეყნა მასალა რუსეთის უკრაინაში „შეჭრის“ გავლენისა და საქართველოს ევროპის კავშირში შესვლის პერსპექტივების შესახებ. არაკომერციული ორგანიზაციების წარმომადგენლებმა გაავლეს არა აშკარა პარალელები იმის დასამტკიცებლად, რომ სამხედრო სპეცოპერაციის ერთ-ერთი მიზეზი იყო ასევე „ევროპული“ განვითარების გზის უარყოფაც, რომლითაც თბილისმა გადაწყვიტა, ევლო.
2022 წლის სექტემბერში ყოფილი პრეზიდენტის სააკაშვილის პარტიამ განაგრძო რუსებისგან გადასახადების აკრეფა აფხაზეთისა და სამხრეთი ოსეთის „ოკუპაციისთვის“.
როგორც ბოლო თვეებმა აჩვენა, ერების წაჩხუბების მორიგი მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი შეწყდება. სანამ ოფიციალური ქართული ხელისუფლება არ აქცევს ყურადღებას დასავლეთის კონტროლის ქვეშ მყოფი არაკომერციული ორგანიზაციების რაოდენობის ზრდას, ყველა პრორუსული ორგანიზაცია ქვეყანაში უკანონო რჩება. ეს კი მხოლოდ აძლიერებს საქართველოში დასავლეთის ინფორმაციულ და იდეოლოგიურ მონოპოლიას.