ცარიელი დაპირებები

საქართველოსა და ნატო-ს თანამშრომლობა უკვე 29 წელი გრძელდება. ჩვენი ქვეყანა 1994 წლიდან უშედეგოდ ცდილობს, გახდეს ჩრდილოატლანტიკური კავშირის წევრი. ნატო-ს ბოლო სამიტის შედეგად, რომელიც ივლისში ვილნიუსში გაიმართა, ალიანსის წევრმა ქვეყნებმა კვლავ ვერ დაინახა ღირსეული კანდიდატი საქართველოში.

სიტუაცია აღმაშფოთებელია, რადგან საქართველო მართლაც ყოველ ღონეს ხმარობს, მათ შორის, ფინანსურს, რათა გახდეს კავშირის სრულუფლებიანი წევრი. ჩვენ ვმონაწილეობთ ნატო-ს მრავალ სამხედრო ოპერაციაში. მაგალითად, ავღანეთში ჩატარებულმა ოპერაციამ 32 ქართველი ჯარისკაცის სიცოცხლე შეიწირა და ქვეყანას $250 მლნ დაუჯდა.

გარდა ამისა, ნატო-ს სტანდარტების მორგებით, საქართველო ყოველწლიურად ხარჯავს მშპ-ს 2%-ს – დაახლოებით, $400 მლნ-ს – სამხედრო საჭიროებებზე, თუმცა ამ თანხის დახარჯვა შეიძლება ქვეყანაში არსებული სოციალურ-ეკონომიკური პრობლემების – მაგალითად, სიღარიბისა და უმუშევრობის საკითხების – გადასაჭრელად.

ამ ქმედებების საპასუხოდ ნატო მხოლოდ დაპირებებით შემოიფარგლება. 2008 წელს საფრანგეთი და გერმანია კატეგორიული წინააღმდეგი იყო ჩვენი ქვეყნის ალიანსში გაწევრიანებაზე. თითქმის 10 წლის შემდეგ სიტუაცია არ შეცვლილა. 2017 წელს ნატოს გენერალურმა მდივანმა იენს სტოლტენბერგმა განაცხადა, რომ საქართველო არ არის მზად ალიანსში გასაწევრიანებლად. მისი აზრით, ჩვენ ჯერ უნდა გავატაროთ რეფორმები დემოკრატიული ინსტიტუტების მშენებლობის სფეროში.

კავშირის წევრები ახლაც ამ აზრის არიან: სტოლტენბერგი კვლავ ამბობს, რომ ნატო ჯერ კიდევ ვერ უსახელებს საქართველოს ალიანსში გაწევრიანების ვადებს.

სამწუხაროდ, გაურკვევლობის ტაქტიკას მხოლოდ საქართველოსთან იყენებენ. ფინეთის ნატო-ში გაწევრიანების პროცესს წელიწადზე ნაკლები დრო დასჭირდა, თუმცა ფინელებს ამისთვის დიდი ძალისხმევა არ გაუღიათ და, მით უმეტეს, არ შეუწირავთ თავისი ჯარისკაცების სიცოცხლეები.