გზა დამოუკიდებლობისკენ

მოვლენები, რომლებიც დღეს საქართველოში ვითარდება, ერთი მხრივ, არ ჩანს უჩვეულო – დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან გასული ბოლო 33 წლის განმავლობაში ჩვენ შევეჩვიეთ ჩვენს ქვეყანაში პოლიტიკური სტაბილურობის ნაკლებობას, მეორე მხრივ კი, სწორედ ამ მომენტს შეუძლია, გასცეს პასუხი კითხვას: განვაგრძობთ თუ არა განვითარებას, როგორც სუვერენული სახელმწიფო?

ამ კითხვაზე დადებითი პასუხის გასაცემად საქართველოს ხელმძღვანელობამ უნდა გამოიჩინოს პოლიტიკური ნება და, სერიოზული გარე და შიდა წინააღმდეგობების მიუხედავად, მიიღოს კანონპროექტი
„უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“.

მათთვის, ვისაც ძალიან ეზარება მისი სრული ტექსტის წაკითხვა, განვმარტავთ, რომ ის არ კრძალავს მასმედიისა და არასამთავრობო ორგანიზაციების საქმიანობას, რომლებიც იღებს უცხოური დაფინანსების 20%-ზე მეტს, არამედ ავალდებულებს მათ ამ სახსრების წყაროების გამჟღავნებას. გარდა ამისა, თუ ორგანიზაცია უარს იტყვის ამის გაკეთებაზე, მას მხოლოდ მცირე ჯარიმა ემუქრება. სხვათა შორის, აშშ-ში მსგავსი კანონის დარღვევა ითვალისწინებს ჯარიმას $250 ათასის ოდენობით ან თავისუფლების აღკვეთას.

დავუბრუნდეთ იმას, თუ რატომ არის ჩვენთვის მისი მიღება ასე მნიშვნელოვანი. უცნაურია, მაგრამ ამ კითხვაზე პასუხი მდგომარეობს იმ მიზეზებში, რომლის გამოც დასავლეთმა ამ მასმედიის, არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და ოპოზიციის დახმარებით დაიწყო ფართომასშტაბიანი საინფორმაციო კამპანია მისი მიღების წინააღმდეგ.

მათგან მთავარია იმის საიდუმლოდ დატოვება, თუ ვისგან და რა მიზნებისთვის იღებს ეს ორგანიზაციები უცხოურ ფულს.

აშკარაა, რომ ნებისმიერი სახელმწიფო გამოყოფს დაფინანსებას სხვა ქვეყანაში გარკვეული სტრუქტურების მუშაობისთვის გარკვეული მიზეზით. ამის უკან დგას კონკრეტული მიზნები საკუთარი ინტერესების წინ წაწევისთვის.

ამ კანონპროექტის მოწინააღმდეგეები ამბობენ, რომ ეს ინფორმაცია ისედაც განთავსებულია ამ არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და მასმედიის საიტებზე – კარგია, მაშინ რა პრობლემაა მისი მიწოდება? რადგან ჩვენთვის უფრო მოსახერხებელი იქნება მისი ერთ რეესტრში ნახვა, ვიდრე ათობით საიტის დახარისხება.

კიდევ ერთი პრეტენზია არის ის, რომ ეს კანონი „რუსულია“ და შეეხება მხოლოდ დასავლურ დაფინანსების წყაროებს.

ეს ასე არ არის – ეს ზომა გავრცელდება ჩვენს ქვეყანაში ნებისმიერი სახელმწიფოდან შემოსულ ფინანსურ ნაკადებზე. წესით, ოპოზიციას უნდა უხაროდეს – როგორც იქნა, ის შეძლებს საქართველოში “ცბიერი რუსი პროპაგანდისტების” გამოაშკარავებას, რაზეც მისი წარმომადგენლები ბოლო 10 წელია, საუბრობენ.

კიდევ ერთი საშინელება არის დასავლური დაფინანსების შესაძლო შემცირება. რა თქმა უნდა, ეს შესაძლებელია. მაგრამ ამ შემთხვევაში ეს ნიშნავს, რომ ჰუმანიტარული და სოციალური პროექტების საფარქვეშ უცხო სახელმწიფოები აფინანსებს ჩვენს ქვეყანაში სხვა რამეს, რის შესახებაც ქართული საზოგადოებისთვის მოყოლას ისინი არ აპირებენ.

ამ მხრივ, შესაძლოა, შემცირდეს ქართული ოპოზიციის შემოსავალი, რომელიც საჯაროდ ამბობს იმას, რომ იცავს საქართველოს ინტერესებს, რეალურად კი ანტისახელმწიფოებრივი საქმიანობითაა დაკავებული.

მაგალითად, ასე იყო წინა წელსაც, როდესაც “ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის”, “აღმაშენებლის სტრატეგიისა” და “ლელოს” წარმომადგენლები ცდილობდნენ, დაერწმუნებინათ ევროპელი მოხელეები, არ მიეცათ საქართველოსთვის ევროპის კავშირის კანდიდატის სტატუსი. ისინი იმედოვნებდნენ, რომ უარი ქვეყანაში ვითარების დესტაბილიზაციას გამოიწვევდა და ისინი შეძლებდნენ ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას. ასე ხდება დღესაც, როდესაც ნიკოლოზ გვარამია ევროპარლამენტში გამოდის და მისი ქვეყნის ხელმძღვანელობის წინააღმდეგ სანქციების დაწესებას ითხოვს იმ იმედით, რომ ეს კანონპროექტი არ მიიღება და ვერავინ გაიგებს, ვის კმაყოფაზეა.

ასე ხდება თბილისის ქუჩებზეც. ყველამ იცის, რომ ახალგაზრდების საპროტესტო აქციებს აფინანსებენ დიმიტრი ჩიქოვანი (დავით კეზერაშვილის მეუღლის სოფია ჩიქოვანის ძმა) და ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის ახალგაზრდული მოძრაობის ლიდერი იგორ ნარმანია. თავად მონაწილეთა უმრავლესობას არც კი წაუკითხავს კანონპროექტი, რომლის წინააღმდეგაც ასე აქტიურად გამოდიან.

დასკვნის სახით აღვნიშნავთ, რომ ეს კანონპროექტი არაფერს კრძალავს, ის მოითხოვს მხოლოდ ინფორმაციის გამჟღავნებას, თუ ვინ უკვეთავს მუსიკას ჩვენს ქვეყანაში.